Waterlandbouw, landbouw op of in water, is sterk in ontwikkeling. Van de teelt van algen, wieren, veenmos en lisdodde tot de teelt van aquatische dieren zoals sponzen, schelpdieren, garnalen en vis. Momenteel eten we al meer vis uit kweek dan vis uit de natuur.
Waterlandbouw biedt vele kansen en mogelijkheden, zo kunt u lezen in dit biocahier. We kunnen er meer monden mee voeden, we kunnen er de uitstoot van broeikasgassen mee verminderen en de bodemdaling in veengebieden. We kunnen er het water langer mee vasthouden zodat het beschikbaar is in droge zomers. We kunnen er in principe de overbevissing mee tegengaan en de zeebodems beschermen. En we kunnen er producten mee vervangen die minder duurzaam zijn. Algen bieden bijvoorbeeld een alternatief voor palmolie, soja en kerosine en van veenmos kun je potgrond maken waardoor de fossiele veengronden in Scandinavië en de Baltische staten niet langer meer afgegraven hoeven te worden.
Maar voorzichtigheid is ook geboden. Hoe voorkomen we dat we niet in dezelfde problemen terechtkomen als de traditionele landbouw, als dat niet al is gebeurd? En kunnen de windparken wellicht functioneren als extensieve zeeboerderijen waarbij waterboeren samenwerken met de natuur? Ook daarover gaat dit biocahier. Na lezing bent u helemaal bij en kijkt u anders naar die zeewierburger, gamba of vis op uw bord of die zak potgrond uit de supermarkt.
